Spiritualiteit rondom Zwangerschap, Conceptie en Geboorte
door COBY DE JONG
MOEDERSCHAP
Hoe wordt moederschap beleefd in onze maatschappij?
Veel vrouwen werken nu, in tegenstelling tot vroeger. Vroeger was het de taak van de vrouw om echtgenote te zijn en moeder, en het was eerder een uitzondering dan normaal, dat een vrouw ook een maatschappelijke positie had.
Nu staan vrouwen voor de taak, om naast hun eventuele moederschap ook een maatschappelijke functie te vervullen. Dat vraagt veel flexibiliteit, en aanpassingsvermogen, ook voor de man. De maatschappij is nog niet altijd klaar met goede structuren waarin zowel de vrouw als de man samen 'ouder' kunnen zijn van een opgroeiend kind.
Vooral tijdens de zwangerschap is het voor vrouwen zwaar, om naast een drukke baan, ook voldoende rustmomenten te cre ë ren om zich af te stemmen op hun zwangerschap, en alle hormonale en gevoelsmatige schommelingen die zich in de vrouw afspelen.
Ook de man is zwanger, en voor hem is het fysiek niet zo merkbaar als bij de vrouw, maar gevoelsmatig gebeurt er bij de man ook een heleboel.
In de maatschappelijke structuur, is er voor hem nog niet zoveel ruimte, om zich daar in alle rust aan over te kunnen geven. Hij moet nog wel zijn mannetje staan.
Moederschap ...... moeder - zijn ....... moeder - worden is niet zo moeilijk, maar moederschap is niet zo eenvoudig.
Je opent jezelf voor een nieuwe relatie, een relatie met verregaande consequenties, die je nu nog niet kunt overzien.
Als je moeder wordt, kun je samen met je baby, en later - opgroeiend kind - je eigen jeugd opnieuw herbeleven.
Je wordt je er weer van bewust dat je zelf ook in je moeders buik hebt gezeten, en je vraagt je af hoe ze zich toen voelde, en of ze met je praatte.
Je krijgt er fantasie ë n over, beelden van. Je wordt je bewust van de gevoelens die je voor je eigen moeder hebt, je vervulde en onvervulde verlangens, die je had als kind, en nu nog hebt als volwassene.
Je voelt de verantwoordelijkheid die je straks en nu al draagt voor je nog 'ongeboren kindje'.
Misschien kun je nog geen voorstelling maken, van hoe je straks als moeder zult zijn. Maar het is wel goed om tijdens je zwangerschap bewust deze gevoelens de ruimte te geven, en b.v. in een 'mandala-vorm' te tekenen, of met vriendinnen te bepraten.
Een kindje opent je zowel lichamelijk als geestelijk.
Tijdens de zwangerschap maak je ruimte in je lichaam. Je deelt je lichamelijke (aardse) warmte met je kindje (je bloed - je voedsel), - en je geestelijke warmte; je gedachten, je gevoelens, je betrokkenheid, je stille genieten.
Een kindje raakt jou aan, ook al is hij nog diep verborgen in je aanwezig. Z'n aanwezigheid is al voelbaar.
En dit proces wordt na de geboorte nog sterker.
Welk appèl doet jou kind op jou. Waarin raakt hij jou, waarin spiegelt hij jou?
Het gevoel van verantwoordelijkheidsbesef wat een kindje bij je oproept, kan zowel verrukkend als verlammend werken? "Kan ik dit wel aan?" en, "Ben ik zoveel vertrouwen waard?" En: "natuurlijk, ik doe dit in volledige overgave!"
Een kind maakt je sterk.
Je kunt een baby krijgen, die een groot beroep doet op je grenzen.
Elke keer probeert de baby steeds iets meer, iets langer van je aandacht te krijgen.
Je zult een baby, hoe klein ook - moeten leren dat jij óó k beperkt bent in je mogelijkheden, en dat hij - met z'n geboorte - het eerste stapje heeft gezet op weg naar z'n zelfstandigheid. Hoe moeilijk dit ook soms is.
Als moeders willen we niets liever, dan dat ons kind altijd gelukkig is. Maar helaas; zo zit het leven niet in elkaar. We worden juist sterk, -en bouwen onze persoonlijkheid op- door kleine- en grote ongemakken te overwinnen, en door ook de gelegenheid te krijgen van je moeder, om zo'n ongemak te voelen - in verbonden aanwezigheid.
Als moeder moet je leren om ook streng te zijn, of als je het anders wilt noemen 'duidelijk': grenzen aangeven, -hoe klein een baby ook is - hij heeft een structuur nodig; een liefdevolle structuur.
'Grenzeloze liefde' maakt van je baby een 'draakje'. Grenzeloze liefde is iets anders als onvoorwaardelijke liefde.
Onder onvoorwaardelijke liefde versta ik meer, dat je altijd je kind in je eigen hart kunt voelen. Ook als je boos op hem bent, en dat je dat ook op die manier met je kind kunt communiceren. B.v. als het kind ouder is, door met hem te spreken, over z'n eigen hartje, dat licht is. Dan behoudt hij z'n geestelijke verbinding.
Jouw kind voelt ook dat hij in jouw hart woont.
Mijn zoontje tekende dat een keer heel mooi. Mijn hart, en zijn hartje daarin. Heel mooi.
Baby's moeten wennen aan tijd en ruimte. Je helpt ze hierbij door de dag in een bepaald ritme te laten verlopen, alles heeft een tijd.
Maar ook door ritmisch met hem te communiceren, met zachte ritmische klanken, woorden. Maar ook door hem ritmisch aan te raken, te strelen, te bewegen.
Daardoor voelt hij geen grenzeloze omgeving, maar een gestructureerde, veilige omgeving.
Wat in onze maatschappij ook een nogal vergeten aspect is van moederschap, is 'gedeeld moederschap'. Hiermee bedoel ik dat we moeder kunnen zijn, voor elkaar, en voor elkaars kinderen. En dat je ontdekt dat de baby van een ander ook wel eens huilt, en dat je er met elkaar over kunt hebben, hoe je dan het beste kunt reageren. Of hoe je man als vader is, en hoe dat bij een ander is.
En dat als je moe bent, dat je dan even uit kunt rusten, omdat een andere moeder, de zorg eventjes van je over kan nemen.
Dat is heerlijk. Durven delen, ook over je moeilijke dingen.
Kinderen opvoeden is helemaal niet makkelijk. En je kind heeft het af en toe ook helemaal niet gemakkelijk. En in de moeilijkheden die je kind ondervindt, herken je zo vaak jezelf.
Ik denk b.v. aan verlegenheid in gezelschap, of emotionele uitbarstingen, zoals woede, of driftbuien, of angst in het donker, of angst om te falen.
Juist in de drempels die het kind tegenkomt, kun je z'n levensopdracht herkennen. De taak van de ouder is; om het kind juist in die kwetsbare stukken weerbaarder te maken, en te helpen weerstanden te overwinnen, hem aan te moedigen.
Juist doordat jouw kind jou spiegelt, in die moeilijke stukken, kun je gelijk met hem opgaand, ook die stukken aanpakken.
En daardoor help je kind ook weer verder.
Als moeder/vader zijnde, is het belangrijk om de gevoelsexpressie van je kindje serieus te nemen. Jij drukt je gevoelens van liefde op jouw manier uit, en zo doet jouw baby dat ook.
Een kind voelt heel diep zijn verbondenheid met z'n ouders.
En wil dit ook graag tot expressie brengen, en hiertoe ook uitgenodigd worden. Niet op een overdreven manier, maar wel op een serieuze manier. Als jij iets communiceert naar de baby toe, zal hij op zijn eigen manier terug reageren.
Als je soms ziet, hoe verliefd baby's naar hun moeder kijken!
Zoals ik al zei; moederschap kun je nergens leren, alleen door ervaring.
Bij het moeder worden kom je ook heel duidelijk je eigen grenzen tegen, je onvermogen, je falen, je gevoel van falen, van fouten maken.
Je botst tegen elkaar op, je maakt ruzie met je kinderen. (Laatst hoorde ik van iemand, dat een vader tegen z'n baby'tje van 3 maanden had gezegd, met boze stem; "En ik ben hier de baas!")
Je kinderen maken ruzie met elkaar, ze maken je soms gek, of wanhopig.
En je wordt op deze manier gedwongen, als je niet vanuit een machtspositie je kinderen wilt onderdrukken, om elke keer weer naar jezelf terug te gaan; waarin raakt mijn kind me zo, wat is het, wat me zo verdrietig maakt, zo wanhopig maakt?
En dan kom je vaak hele oude pijn van jezelf tegen, kinderverdriet, of van nog veel vroeger, eenzaamheid, schuldgevoelens, miskenning.
Je ziet ook weer jezelf terug in je moeder, je vader. Stukjes die je nooit wilde zien.
En dan ga je eigen kind koesteren, dan ga je anders naar je eigen moeder kijken, naar haar onvermogen om jou goed aan te voelen. En dan voel je vergeving in je omhoog komen, en blijdschap.
En de volgende dag ga je weer samen verder met je eigen kind, en ga je vol blijdschap weer samen verder, samen oefenen in het leven, en dan voel je een diepe verbondenheid tussen je oma, je moeder, jezelf en je kind.
Als een lint door al die levens heenlopen.
Moederschap,.......... een full-time baan!!!!
GEDICHTJE
Mama, ik zie je nù
zoals je bent
en niet zoals ík wilde
dat je was
Mama, ik zie mezelf
nù zoals ik ben
en niet zoals ik dacht
dat jíj wilde
dat ik was
Ik hou van je
zoals je bent
En van mezelf
zoals ik ben
óók.....
dankzij jou....
De tekeningetjes die bij dit artikel zijn geïllustreerd, komen uit het boekje; "De geboorte", geschreven door Agnès Rosenstiehl, Uitg: H. Meulenhoff, Baarn. (met toestemming overgenomen)