Mijnheer van 99, leraar van mij
Een of twee middagen in de week wandel ik met een meneer van 99 jaar. Ik doe dat in opdracht van een bedrijf die zinvolle vrijetijdsbesteding voor ouderen organiseert.
Ik doe dat mede om mijn inkomsten te verhogen in mijn praktijk. Het is niet zo dat ik het altijd leuk vind of zin heb om te gaan wandelen.. De afgelopen week heb ik een lesje van hem geleerd.
Ik ben 2 uur bij hem. De ene keer gaan we naar het winkelcentrum, de andere keer naar een parkje.
Omdat mijnheer slechtziend en slechthorend is, is communicatie niet altijd gemakkelijk.
Het geeft mij vaak een gevoel van machteloosheid.
Tijdens het wandelen is mijnheer eigenlijk voortdurend aan het praten en wil ook graag reactie.
Omdat het tijdens het wandelen soms moeilijk is om te verstaan wat mijnheer zegt, – vanwege omgevingsgeluiden – en hij mij ook nauwelijks verstaat als ik iets zeg en ik niet iedere keer wil stoppen als mijnheer iets vertelt... zei hij de vorige keer tegen me toen ik niet meteen reageerde op zijn verhalen: "Slaap je soms"?
Regelmatig tijdens het wandelen, laat hij merken dat hij geniet: van de zon, van de wind, van de temperatuur, van het buiten zijn. Ook heeft hij het vaak moeilijk, omdat hij niet 'op een gewone manier' kan communiceren met anderen. Gelukkig kan hij goed op zichzelf zijn.
Hij vindt het wel moeilijk om zingeving van zijn leven te ervaren.
Tijdens het wandelen de afgelopen keer pauzeerden we even op een terrasje en trakteerde hij me op een ijsje.
Omdat meneer slechtziend is nam hij een cornetto - dat is gemakkelijker opeten, hij wil niet morsen - en ik mocht van hem een sorbet nemen!
Hij is een echte 'gentleman' en wil graag trakteren en ervoor zorgen dat de dame die hij mee uitneemt geniet!
Tijdens het wandelen vraagt hij ook regelmatig aan mij of ik het mooi vind, en of ik de natuur inspirerend vind! Hij vraagt ook regelmatig aan me of ik studeer, en of ik een nieuwe taal of wetenschappelijke studie wil beginnen.
Toen wij terugkwamen in het bejaardentehuis waar hij verblijft hadden we nog een kwartiertje om even na te praten, voordat ik naar huis zou gaan.
Hij vroeg aan mij:" wat is de reden dat u dit werk doet?" Zijn vraag verraste me.
Zelf vulde hij het al in en vertelde dat hij dacht dat mijn motivatie was dat ik ervoor wilde zorgen dat hij een prettige middag had en dat ik er voor zorgde dat hij kon genieten. En dat hij dat heel nobel vond. Volgens hem waren er maar weinig mensen op de wereld die iets extra's hadden gekregen van de 'schepper' ; een extra 'gen' . En ik was zo iemand die dit volgens hem van de schepper had gekregen!
Hij zei ook nog: "zodra u dit werk als een functie gaat zien, dan gaat het fout.!
Hij was ongelooflijk helder zoals hij het formuleerde. En na afloop van het gesprekje zei hij ook nog dat hij blij was dat we elkaar iets beter hadden leren kennen.
Ik schaamde me eigenlijk een beetje, omdat ik het werk niet altijd 'leuk' vind en dat niet durfde te bekennen aan hem. Ik merkte bij mezelf dat ik best wel een vooroordeel had over 'oude' mensen.
En die meneer heeft dat in een klap weggenomen.
Het is niet zo dat ik me nu verheug op de komende wandelingen, maar wel dat ik er anders in sta !
Ik heb echt ervaren heb hoe iemand van 99 zo'n wijze leraar en gentleman kan zijn.
